Współcześnie przemysł motoryzacyjny kieruje się trzema głównymi zamierzeniami, które wyznaczają materiały i metody związane z produkcją samochodów są to:
- – zwiększenie wytrzymałości na uszkodzenie mechaniczne
- – zwiększenie odporności na warunki atmosferyczne
- – zmniejszenie masy, prowadzące do poprawy osiągów i niższego zużycia paliwa
Wśród materiałów używanych do konstruowania nadwozia można znaleźć stal, lekkie stopy aluminium, tworzywa sztuczne, kompozyty i stopy magnezu.
Stopy aluminium (aluminium jest zbyt miękkie, aby mogło być używane samodzielnie, dodatki innych pierwiastków, takich jak krzem, magnez, miedź, żelazo lub cynk, korzystnie wpływają na zwiększenie wytrzymałości aluminium) planowano wykorzystać już w latach 30. XX wieku. Powstał wówczas prototyp aluminiowego samochodu, a jego twórcy uznali, że wkrótce ten materiał będzie znacznie tańszy i wejdzie do powszechnego użytku. Po drugiej wojnie światowej wyprodukowano co prawda samochody z aluminiowym nadwoziem, ale z powodu wysokiej ceny aluminiowe auta pojawiły się na stałe dopiero w latach 90., gdy materiał wyraźnie staniał.
Samochody z aluminium są znacznie lżejsze niż te o konstrukcji stalowej. Nawet jeśli, z powodu niższej wytrzymałości, elementy są czterokrotnie grubsze, to wciąż są lżejsze niż stalowe. Pozwala to na oszczędzenie kilkudziesięciu kilogramów na masie nadwozia oraz wpływa pozytywnie na zużycie paliwa. Pierwszym problemem związanym ze stopami lekkimi jest ich podatność na korozję elektrochemiczną (dlatego są odpowiednio zabezpieczane), a drugim ich naprawa w razie powypadkowego wgniecenia lub po stłuczce. Wciąż niewiele warsztatów poza ASO ma doświadczenie, wiedzę i narzędzia niezbędne do takich napraw, są one dość trudne, a wymiana elementów jest bardziej kosztowna niż w przypadku elementów stalowych.
Obecnie w nadwoziach łączy się elementy stalowe z aluminiowymi w różnym stopniu; mogą stanowić zaledwie kilka elementów lub znaczącą część całego nadwozia.
